En febreiro de 2007, o Consello de Ministros aprobaba por Real Decreto 125/2007 a creación das Demarcacións Hidrográficas Miño-Limia e Norte, O 22 de febreiro de 2008, dábase un paso máis coa aprobación do Real Decreto 266/2008 polo que se modificaba a Confederación Hidrográfica do Norte e dividíase en Confederación Hidrográfica do Miño-Sil e Confederación Hidrográfica do Cantábrico. Asemade, con esta modificación, as demarcacións hidrográficas do Miño-Limia e do Norte, pasaron a chamarse do Miño-Sil e Cantábrica, respectivamente.

A Confederación Hidrográfica do Miño - Sil converteuse na máis xoven de todas as existentes na Península. Tal e como se pon de manifesto no citado Real Decreto, as novas confederacións sucederon a título universal á Confederación Hidrográfica do Norte nos bens, dereitos e obrigas desta, no que se refire aos seus respectivos ámbitos territoriais.

A Confederación Hidrográfica do Norte (CHN), chamada Confederación Hidrográfica do Norte de España (CHNE) ata 1989, foi creada polo Decreto 480/61 de 16 de marzo de 1961 (PDF-881K), o que a convertía na máis recente de todas as que existen na Península. A súa entrada en funcionamento fíxose con 35 anos de atraso respecto da primeira delas, a Confederación Hidrográfica do Ebro. O primeiro antecedente da Confederación Hidrográfica do Norte remóntanse a 1865, cando se constituíron as Divisións Hidrolóxicas de Santander e de Ourense.

No seu momento, o retraso na constitución da Confederación Hidrográfica do Norte podía explicarse pola complexidade administrativa e topográfica que caracterizaba o ámbito territorial sobre o que exercería competencias. Dende o punto de vista administrativo, o territorio das bacías fluviais que finalmente remataron incorporándose ao Organismo, pertencía a catorce provincias distintas (Navarra, Guipúzcoa, Álava, Vizcaya, Burgos, Santander, Palencia, Asturias, León, Zamora, Lugo, Ourense, A Coruña e Pontevedra), algunhas delas moi distantes entre si.

Contravindo a idea orixinal de organizar as confederacións hidrográficas en torno a un único e gran río, a Confederación Hidrográfica do Norte de Españsa comprendía, na súa orixe, máis de 670 cursos de auga que desembocan na mar. O máis importante de todos eles é o formado polo sistema fluvial Miño-Sil, pero tamén poden destacarse, de oeste a este, os ríos Limia, Lérez, Umia, Ulla, Tambre, Eume, Mandeo, Mera, Sar, Landro, Eo, Navia, Esva, Nalón-Narcea, Sella, Deva-Cares, Nansa, Saja-Besaya, Pas, Miera, Asón, Agüera, Nervión-Ibaizábal, Deba, Urola, Oria, Urumea e Bidasoa.

.

No tocante á relación entre recursos superficiais e subterráneos, pódese dicir que na Demarcación Hidrográfica Miño-Sil non existen unidades hidroxeolóxicas dignas de interese. Esta circunstancia, sumada á dos altos niveis de pluviometría que se dan en toda a bacía, determina que os recursos superficiais sexan claramente superiores aos subterráneos.

Analizando a situación dos ríos pertencentes ó eido Miño-Sil e Limia, pódense extraer as seguintes conclusións:

• O Sil ten uns recursos medios totais de 5.110 hectómetros cúbicos ao ano, o que supón unha achega específica media anual de 637 milímetros. Esta contribución é moi irregular, destacando zonas con valores da contribución específica dobres respecto ao valor medio citado.Entre estes lugares destacan o mesmo Sil en primeiro lugar, así como o Cúa á altura de Anillares, Navea en Chandrexa e Lor en Villamar.
• O Miño na confluencia co Sil ten uns recursos totais de 2.624 hectómetros cúbicos ao ano, equivalentes a 553 milímetros de achega específica.
• No tocante ao Miño Baixo, que abarca as bacías do Miño e o Sil, a achega media é de 8.285 hectómetros cúbicos ao ano. Isto supón unha achega específica media anual de 504 milímetros.
• Finalmente, o río Limia ofrece uns recursos totais de 648 hectómetros cúbicos ao ano, o que ven sendo 488 mm. de achega anual.
  

Táboa. Achegas específicas das superficies da bacía

Existen catro unidades administrativas que dependen directamente do Presidente da Confederación Hidrográfica do Miño-Sil:

Comisaría de Augas

Dirección Técnica

Secretaría Xeral

Oficina de Planificación Hidrolóxica

As confederacións hidrográficas están concibidas pola Lei de Augas (artigo 19 e posteriores) como os Organismos responsables da Administración Hidráulica das concas intercomunitarias. O artigo 21 da Lei de Augas establece como funcións dos Organismos de bacía:

• A elaboración do Plan Hidrolóxico de bacía, así como o seu seguemento e revisión.
• A administración e control do Dominio Público Hidráulico.
• A administración e control dos aproveitamentos de interese xeral ou que afecten a máis dunha Comunidade Autónoma.
• O proxecto, a construcción e explotación das obras realizadas con cargo ós fondos propios do Organismo, e as que lles sexan encomendadas polo Estado.
• As que se deriven dos convenios con comunidades autónomas, corporacións locais e outras entidades públicas ou privadas, ou dos subscritos cos particulares.

Se ben, coa aprobación do Real Decreto 266/2008, e ao modificarse a CHN quedando dividida nas Confederacións Hidrográficas do Miño-Sil e do Cantábrico, as funcións de cada unha quedan recollidas no seu artigo 1 do seguinte modo:

• A Confederación Hidrográfica do Miño-Sil exercerá as funcións atribuídas á Confederación Hidrográfica do Norte no ámbito territorial da parte española da Demarcación Hidrográfica do Miño-Sil, á que se refire o artígo 3.1 do Real Decreto 125/2007, de 2 de febrero, polo que se fixa o ámbito das demarcacións hidrográficas.
• A Confederación Hidrográfica do Cantábrico exercerá as funcións atribuídas á Confederación Hidrográfica do Norte no ámbito territorial da súa demarcación hidrográfica, á que se refire o artigo 3.1 do Real Decreto 125/2007, de 2 de febrero polo que se fixa o ámbito das demarcacións hidrográficas.